φταίει η απωλεια μωρό μου

Πιστεύω μπορούσες να φύγεις πιο ήρεμα απο τη ζώη μας. Εννοώ αυτή που δημιουργήσαμε παρέα μέσα σε αυτό το διαράκι , το φοιτητικό όπως λέω . Ξέρεις όλα αυτά τα εφέ τύπου δεν σου μιλάω δεν σήμαιναν ποτέ κάτι για εμένα .
Έχω φιλάξει ένα ποτήρι κράσι στο ψυγείο για το βράδυ που θα γυρίσεις .
Τι κάνω η χαζή ; Αφού δεν θα έρθεις.
Μου πέταξες τα κλειδία μέσα στο τασάκι και φώναξες ενα ξερό "αντίο". Και απάντησα και εγώ ειρωνικά "να μας ξανάρθεις" .
Και κλώτσισα και εγώ ο,τι απέμεινε απο εσένα και έσβησα τις φωτογραφίες σου -ναι, ακόμα και αυτές με τους φίλους- .
Το περίεργο είναι πως δεν με ένοιαξε και καθόλου . Μάλλον κακό μου έκανες, έλεγα.
Προχθές φώναξα στη γάτα μας , ακουγες τα βήματα της έμοιαζαν με τα δικά σου . Την σιχτίρισα λοιπόν και εγώ και πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι. Έχει πλέον πάρει τη θέση σου , εκεί κοντά στο τοίχο.
Ξέφυγα απο το θέμα και δεν πρέπει.
Έλεγα για τη ζώη μας . Δεν θα μείνω στα λουλουδάκια και στις πεταλουδίτσες άλλα στα όνειρα .
Κάποια μέρα λέει θα μέναμε μαζί πάλι σε μια πιο μεγάλη πόλη . Θα βγαίναμε ακόμα και άφραγκοι και θα κάναμε κάθε μέρα πάρτυ. Η ζωή ΜΑΣ θα ήταν κάθε μέρα πάρτυ .
Θα γράφαμε στους τοίχους ποιήματα και τραγούδια
Και πέρασε καιρός πολύς απο τότε που έφυγες και εγώ τι θέλω και το σκέφτομαι . Μα να δεν είναι ένας χωρισμός το πρόβλημα αλλά η απώλεια και κάθε νύχτα λέω πριν κοιμηθώ καληνύχτα αγάπη μου να προσέχεις όπου και αν είσαι, γιατί ούτε που πήγαινες δεν τόλμησα να ρωτήσω τότε, και αγκαλίαζω το γατί μας και αυτό με δαγκώνει το άτιμο.
Αυτό είναι το θέμα μας η απώλεια . Η απώλεια μωρό μου και μόνο αύτη.