τελευταίο γράμμα.

Ποτέ δεν μπόρεσα να σου πω τι ένιωθα για εσένα, πάντα κάτι μου το χάλαγε πρίν προλάβω να αρθώσω λέξη. Κάποιες προσπάθειες έκανα μα οι κουβέντες μου ήταν ζαλισμένες και εσύ θύμωνες αντί να χαρείς. Τα έκανα μαντάρα .
 Είναι αστείο ενωθήκαμε για τόσο λίγο καιρό μα όλα όσα ζήσαμε ,άλλοι χρείαζονταν χρόνια για να πάρουν έστω μια γεύση . Αυτό είναι το παράπονό μου, βιάστικες να τα παρατήσεις .
Δεν κατάλαβα αν ο μεγαλύτερος σου φόβος ήταν αυτά που ένιωθες για εμένα ή εγώ η ίδια . Πλέον δεν θα μάθω ποτέ . Έτσι όπως τα κάναμε και οι δυο μας με τον εγωισμό μας .
Και ήρθε εκείνη η μέρα που με ξεφίλισες για τελευταία φορά και μου πέταξες ένα "καλά να περνάς" .Εσύ , που λίγο καιρό πρίν μου έλεγες πως σου λείπω . Έλπιζω να εννούσες κάθε λέξη που μου έγραφες γιατί αν ήταν και αυτά λόγια του αέρα όπως τόσα και τόσα που έχεις αραδιάσει , ένα πρώι θα ξυπνήσεις και θα είσαι κενός και αυτό που σου λέιπει δεν θα μπορείς πια να το φτάσεις.
 Αντιός αμιγκο ...

Σκληρά ποτά.

Και ζαλιζόμουν με τις μουσικές και χόρευα σαν τρελή καθώς έπινα το ένα σφηνάκι μετά το άλλο . Εσύ ήσουν εκεί και με πρόσεχες μην κάνω καμία κουταμάρα . Όχι για κανέναν άλλο λόγο , απλά φοβόσουν μήπως και κάνω κάτι που θα το μετανιώσω την επόμενη που θα ξυπνούσα πάλι με κάποιον άγνωστο . Η ιστορία ήταν πάντα η ίδια , το πρωί θα σε έπαιρνα τηλέφωνο φρικαρισμένη και θα σου έλεγα "έγινε πάλι" και εσύ θα ερχόσουν να με πάρεις όπου και αν στο διάολο ήμουν .
 Μα αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη μας έξοδος , ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα , είχες κουραστεί να με τρέχεις στα νοσοκομεία και να ξυπνάς με έμενα να κλαψουρίζω για τους πόνους στο κεφάλι και να βρίζω την τύχη μου την κορδελιάστρα , την μοίρα μου την σακατεμένη που δεν έφταιγε ούτε ο κόσμος ούτε και εσύ . Ακόμα είχες κουραστεί κάθε τρείς και λίγο να σου γνωρίζω και έναν καινούριο μου γκόμενο που έμελλε να με παρατήσει γιατί όπως τότε λέγαμε ΑΥΤΟΣ έφταιγε ασχέτως αν κατά βάθος ξέραμε και οι δύο πως το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά και μόνο δικό μου.
 Και τα φέρνει έτσι η μοίρα και έκεινο το συγκεκριμένο βράδυ να γνωρίσω κάποιον που ούτε με παράτησε ούτε έφταιγε για κάτι . Μάλιστα αυτή τη στιγμή που γράφω κάθεται λίγο πιο πέρα και με παρατηρεί . Καλά περνάμε , αλλά ρε μαλάκα , μου λείπεις !Μου λείπουν τα ξύδια μας τα καλοκαίρια , οι μέρες μας στα λίγα τετραγωνικά και οι δηλώσεις μου του τύπου "η γειτόνισσά σου με είδε γυμνή"
.  Μα το τελευταίο μας βράδυ ήταν ίσως και το ωραιότερο , κάπου χαμένοι στην Αθήνα σε τραβωλογούσα να βγείς απο το σπίτι, δεν ήσουν τότε και αυτό που λέμε "party animal" αλλά δεν έλεγες και όχι στις δικές μου καύλες . Ήμασταν κάπου ούτε που μπορώ να θυμηθώ που, μακριά απο το σπίτι πάντως και σε άφηνα που και που σε μια καρέκλα να κάνω τα κοινωνικά μου . Πόσα ποτά είχαμε πιεί ? Θυμάσαι ? Έχασα το μέτρημα κάπου στο πέμπτο, τέλως πάντων δεν έχει σημασία . Ήμασταν οι δυο μας μεθυσμένοι όπως συνηθίζαμε στη χρυσή δεκαετία μας και λέγαμε αστεία για τους θαμώνες . Τι γέλια κάναμε !
 Η νύχτα είχε μια περίεργη μυρωδία αποχωρισμού , την ένιωθα μα την αγνωούσα . Φοβόμουν πως κάποια στιγμή θα την έκανες απο τη ζωή μου , αλλά δεν σε κατηγορούσα και εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα . Το ίδιο και ας αγαπούσα τόσο πολύ το άτομο που είχα απέναντι μου , δύο καταστροφικοί τύποι ποτέ δεν έκαναν καλό ο ένας στον άλλο .
 Τότε τον γνώρισα , ήρθε απλά να με ρωτήσει αν ήμουν καλά πιάσαμε μια κουβέντα οι τρείς μας , και τον αφήσαμε να  καταλάβει πως εσύ ήσουν μόνο ο κολλητός μου . Τότε μου έπιασες το χέρι και μου έιπες πως ο ρόλος σου τελείωσε εδώ . Έφυγες .
 Πού πήγες ?
 Ένα ακόμα βράδυ μαζί σου με σκληρά ποτά , αυτό περιμένω . Μην αγχώνεσαι πια για έμενα είμαι καλά .

Η μαγείρισσα

 Ήταν μια γεμάτη κυρία με πολύχρωμα φορέματα . Κάθε πρωί την έβλεπα να περνάει απο τον ίδιο δρόμο με κέφι , να καλημερίζει τους περαστικούς που είτε την κοιτούσαν με κάποια επιφύλαξη είτε ανταπέδιδαν ένα χαμόγελο .Τότε τους ανθρώπους τους τρόμαζε η χαρά φοβούνταν πως κάτι κακό θα συμβεί . Δεν ήξερα ποιά ήταν ή που πήγαινε ούτε και τολμούσα να ρωτήσω  απλώς την ίδια ώρα κάθε μέρα καθόμουν στο περβάζι και διάβαζα απο ένα βιβλίο ή καλύτερα έκανα πως διάβαζα, μικρό κορίτσι ήμουν τι να είχα δει απο τη ζωή, όλα εντύπωση μου έκαναν .
 Κάποια Παρασκευή φεύγοντας απο τη δουλειά πέρασα απο ένα μικρό μαγαζάκι μυρωδιές απο διαφόρων ειδών φαγητά κατέκλιζαν τον δρόμο , το στομάχι μου άρχισε να παραπονιέται . Μέτρισα λοιπόν και εγώ τις πενταροδεκάρες μου , υπολόγισα τα έξοδα μου και αφού αθώωσα την λιγουρίτσα μου και την βραδυνή ατασταλία μπήκα μέσα . Μπροστά μου η ίδια κυρία με τα πολύχρωμα ρούχα και αστεία παπούτσια ,η ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων , να σερβίρει . Για ορεκτικό αγγινάρες ογκραντέν, κυρίως πιάτο πανσέτες με σάλτσα μελιού και σουσάμι ... το γλυκό έκπληξη δεν το πρόδιδε .. Κάθησα σε μια γωνία μόνη έκανα δήθεν πως κάποιον περίμενα μα αργούσε , κοίταζα ξανά και ξανά τον κατάλογο .
 - Εσύ δεσποινίς μου τι θα πάρεις ? -με ρώτησε
 Ξαφνιάστηκα για λίγο μα εγκαίρως αποκρύθηκα - Πιροσκί !
-Και τι άλλο ?
- Αυτό , δεν γίνεται κάτι άλλο .
 Έφυγα απο εκεί με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναπάω .
Μάζευα τα χρήματα και κάποια μέρα κατάφερα να περάσω το κατώφλι , θα έπαιρνα κρασί , ορεκτικό , και μια μερίδα σουτζουκάκια !
 Η παραγγελία δώθηκε και η κυρία (έμαθα πως την έλεγαν Λένα) κάθησε για λίγο μαζί μου
μετά απο τις κλασσικές φράσεις για να σπάσει ο πάγος της εξομολογίθηκα την παιδική μου περιέργεια για την ίδια ..
 Βραδιά εξομολογίσεων πρέπει να ήταν γιατί και αυτή μου είπε πως βρέθηκε εκεί
" Εκεί γύρω στα 18 μου , άλλα χρόνια τότε ο κόσμος είχε περισσότερα λεφτά , έγω ήμουν χαμένη ανάμεσα σε πάρτυ χωρίς αύριο , σχέσεις δήχως αισθήματα, νυχτερινές εξόδους που κατέληγαν σε μεσημεριανούς καφέδες σε άγνωστα μέρη. Κάποια στιγμή κουράστηκα , γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα . Όταν ξύπνησα ένιωθα εγκλωβισμένη η μόνη χαρά, τα βιβλία μαγειρικής δοκίμασα να φτιάξω 2-3 φαγητά και απέτυχα . Τα παράτησα έπιασα δουλειά σε ένα φούρνο μα κάτι με έτρωγε . Άρχισα λοιπόν να πειραματίζομαι άν βάλω λίγο ανθότυρο αντί για φέτα και προσθέσω κρέμα μπαλσάμικο στο σάντουιτς τι θα γίνει ?  και πετύχαινε .. και όλο και διάβαζα και έφτιαχνα και άλλα φαγητά ..
Άμα έχεις ενέργεια μην την σπαταλάς . Κάνε αυτό που αγαπάς περισσότερο και πίστεψε σε εσένα .
Αγωνίσου! "

η αξιοπρέπεια της .

-Συγγνώμη κάτι σου έπεσε !
-Ναι, το είδα είναι η αξιοπρέπειά μου. Δεν θα σκίψω όμως να την μαζέψω μπροστά σου . Θα την αφήσω εκεί κάτω . Ίσως φτιάξω μια καινούρια , να την θωρακίσω με  περισσότερη λογική και λιγότερο "εγώ" .
 Όχι μπροστά σου όμως εσύ θα την μαραζώσεις ξανά και άμα πέσει θα κάνει μεγαλύτερο θόρυβο αυτή τη φορά .
 Α φτάνει πια ! δεν αντέχω να ακούω τον ήχο , αυτό που ακούγεται δηλαδή όταν κάτι σπάει και πέφτει, μου ραγίζει την καρδιά.
 Μπορείς να φύγεις ; Εκεί ακριβώς πίσω σου είναι η θάλασσα και δεν με αφήνεις να την δω. Άκου τον ήχο των κυμάτων , ωραία , τώρα κλείσε τα μάτια . Απλά νιώσε την ευτυχία να προχωρά σε κάθε εκατοστό του κορμιού σου .
 Τώρα φύγε . Βρες κάτι νέο να πιστέψεις και ίσως αυτή τη φορά να μην το διαλύσεις . Εμένα άφησε με θα είμαι καλά.

μοναδική

Κάποιες φορές, που σε έβλεπα να κοιμάσαι γυμνή πάνω στο σεντόνι , σκεφτόμουν τι μου βρήκες . Εγώ, ο καλοβολεμένος τριανταπεντάρης με μια κοπέλα δεκαπέντε χρόνια μικρότερη μου , η μικρή μου ,ναι μου . Γιατί δική μου ήσουν γιατί εγώ σ'αγάπησα, ήσουν η μοναδική μου .
 Ξεκίνησε από ένα σεξ της βραδιάς που χωρίς να το θέλω εξελίχθηκε σε έρωτας . Μετά κρυφά ραντεβού σε άγνωστα μέρη χωρίς να λέμε σε κανέναν τι γίνεται . Και γελούσες θυμάμαι που όταν γνωριστήκαμε μαλώσαμε επειδή ήσουν αντράκι και δεν τα σήκωνα εγώ αυτά .
 Προσπαθούσα να σε βάλω στη ζωή μου ,εσυ απλά κρατούσες μυστικά και αποστάσεις σε ένοιαζαν οι σπουδές γιατί ? δεν ήταν αρκετά όλα όσα έκανα ?τι ήθελες ακόμα για να με εμπιστευθείς ?Δεν μιλάω για το τέλος για τις αρχές μόνο . Όχι για τότε που έκλαιγες για τον πρώην που σε ξεφτίλησε ή για τον φίλο που σε πρόδωσε και εγώ ήμουν εκεί να σε προσέχω . Μιλάω για τότε που ήσουν τόσο αδύναμη να κλάψεις αλλά δυνατή για να αντιμετωπίσεις ο,τι σου συνέβαινε .
 Και πάλι τα βράδυα που κοιμόμασταν μαζί στο σπιτάκι . Ερχόσουν σκαστή και έφευγες το πρωί για να μην έχεις γκρίνια . Σε φιλούσα στο μέτωπο , θυμάσαι ? Θύμασαι που μου είπες " δεν θα φύγω ποτέ μετά απο εσένα είναι πιο εύκολο να φέυγεις απο το να μένεις πίσω" . Μετά απο αυτό νομίζω σε είδα τελευταία φορά απλά ένα πρωί έφυγες χωρίς καμία εξήγηση .
 Ακόμα σε περιμένω μοναδική , κυνική ,μικρή μου. Ελπίζω ακόμα να τριγυρνάς στους δρόμους με την παρέα σου , να ξυπνάς με πονοκέφαλο απο τις κρεπάλες μα να τα πας καλά με τις σπουδές σου , όπως τότε .
Σε φιλώ , ...