Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Ας πέσουν οι μάσκες

Έιναι 4 παρά , γύρισα πάλι σπίτι αφού θυμήθηκα πρώτα να μετανιώσω για μία ακόμα αμαρτία μου, να νίωσω έλξη για έναν ακόμα άντρα . Δεν ξέρω γιατί γράφω , μάλλον το κάνω απο οργή . Το γράψιμό μου είναι τα δάκρυά μου και η φυγή μου που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ -ίσως-.
Άκουσα κάποιον στο δρόμο να λέει "αυτή ή μαστουρωμένη είναι ή πιωμένη" , αλήθεια, δεν είμαι τίποτα από τα δύο . Πρόσπαθώ να μην βγάζω προς τα έξω την μιζέρια μου , να συνεχίζω να γελάω , δεν φαίνομαι ξενερωμένη , πιστεύω, άλλοι θα με πουν τρελή , άλλοι αφασία ή ιδιόρυθμη.
Μιλάω για έμενα ίσως για πρώτη φορά πάντα κρυβόμουν μέσα στις ιστορίες μου αλλά τώρα έχω κλείσει τις κουρτίνες και σε λίγο θα κατεβάσω τα ρολά και θα μείνω μόνη μέσα στα λίγα τετραγωνικά μου.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως βαρέθηκα να ψάχνω την αγάπη σε κάθε σώμα που συναντάω και που στο τέλος θα γίνει υλικό για ένα ακόμα κείμενο τύπου Άρλεκιν . Είναι που ακόμα δεν ήρθες . Θα σε περιμένω σε κάθε δρόμο και κάθε τόπο που πηγαίνω απλά να μου δείξεις πως η ζωή είναι όμορφη .
Θα σε περιμένω παντού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: