Ν.

Την τελευταία φορά που ήρθα Αθήνα δεν είχα διάθεση για τίποτα, παρ'όλα αυτά όμως ήμουν χαμογελαστή. Χαμογελούσα γιατί σκεφτόμουν πως σε μια κοντινή σχετικά απόσταση είσαι εσύ. Ίσως και να περνούσες κάτω απο το σπίτι ή να έκοβες βόλτες στο τετράγωνο. Μα όπως και να είχε με έκανες χαρούμενη .
Και εκείνη την Κυριακή το απόγευμα στη διαδρομή για Θησείο πίστευα μπορεί να με έβλεπες κάπου , ήξερα πως και εσύ εκεί είσαι τις Κυριακές ... Μα ακόμα δεν έμαθα αν με είδες  , μπορεί απλά να με προσπέρασες ,ανάμεσα σε τόσο κόσμο που ήμουν και έμοιαζα πιο μικρή με αυτό το τσαλακωμένο "εγώ" που κουβαλούσα . Και να με έβλεπες δεν θα με αναγνώριζες , δεν με έχεις συνηθίσει κατσιασμένη, δήθεν περιποιημένη μα επι της ουσίας κενή. Θα ήξερες όμως τι σκέφτομαι ,υπολογίζω δηλαδή, πως θα ήξερες . Θα με ρωτούσες "ποίος σε πείραξε" και θα με έπαιρνες αγκαλιά .
 Μα χαθήκαμε Ν. ή Άρη ... Χαθήκαμε και φταίω εγώ, πάνε πια τα μηνύματα και οι καλημέρες τα πρωινά πάνε και οι αλλαγές της συμπεριφοράς μου κάθε δύο εβδομάδες . Έγινα επίπεδη και η γελοία δεν βρίσκω χρόνο πια για εσένα .Και εσύ έχεις δίκιο να παραπονιέσαι και να νιώθεις
σαν παραγκονισμένος στρατιώτης που θα πας ξανά στη μάχη όταν και αν οι συνθήκες το επιβάλλουν . Θα σταματήσω να σου λέω δικαιολογίες ..
Φιλιά μωρό μου, εγώ πάντως ακόμα σάγαπω.
Υ.Γ . Δεν σου έστειλα καν για τα γενέθλιά σου ... τόσο ηλίθια.