Για πάντα...

  Αυτό το "για πάντα" με τρομάζει. Με τρομάζει γιατί είμαι 20 και δεν θέλω να ζήσω κάτι τόσο σταθερό όσο αυτό. Ας θερωήσουμε ως δεδομένο ότι αυτή η φράση είναι ειλικρινής γιατί, θα μου πεις, δεν υπάρχει "για πάντα". Το θέμα είναι πως δεν θέλω να υπάρχει.
 Θέλω να ζήσω κάτι ωραίο και να τελειώσει . Να τελειώσει με αυτό το τρόπο έτσι ώστε να μην μου μείνουν οι ελπίδες ότι θα γυρίσει πάλι πίσω σε εμένα , να μην θεωρώ πως έχω ανάγκη να τον δω για μία ακόμη φορά . Να σβήσει με ένα" δεν σε αγαπώ πια,αντίο" και από εμένα και από αυτόν . Να συναντιόμαστε τυχαία και να μην δαγκωνόμαστε και κρυφά να τρέχουμε στις τουαλέτες να πλαντάζουμε. Και να απο εδώ τα μυξομάντιλα και να απο 'κει τα μπινελίκια κάθε φορά που πίνουμε λίγο παρα πάνω και ανάμεσα στις λέξεις βρίσκεται πάντα ένα όνομα, Γιάννης, Μήτσος, Βαγγέλας, Μπάμπης . Στη τελική κάθε ιστορία αγάπης έχει την ίδια μορφή και τέλος . Χωρίζεις είτε απο καιρό, είτε απο μίσος, είτε στη καλύτερη περίπτωση με θάνατο.
 Α ! Όλα κι όλα είπα όχι ελπίδες . Στο 99% των περιπτώσεων μένεις μαζί τους και απλά συνηθίζεις την ύπαρξη του κενού που δημιουργούν . Που εσύ δημιουργείς , έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους όσο έμεις θέλουμε να τους έχουμε όχι όσο πρέπει . Επειδή αφήνουμε τα πράγματα μισά φεύγουμε με μισόλογα και βιαστικά "αντίο" .
 Γι' αυτό φρόντισε την επόμενη φορά να μην φοβάσαι και να το ζεις , όταν είναι να τελειώσει , θα τελειώσει.