αγαπητό περιοδικό...

Αγαπητό περιοδικό , ονομάζομαι Βανέσα και είμαι φοιτήτρια σε μια επαρχειακή πόλη. Έδω και τρία χρόνια γνωρίζω ένα αγόρι το οποίο μένει πολύ μακρυά απο εμένα και έτσι μου είναι σχεδόν αδύνατο να πάω να το επισκευτώ . Ειδικά τώρα με την κρίση η κατάσταση χειροτέρεψε , είμαστε αναγκασμένοι να μιλάμε μέσω ίντερνετ και μάλιστα μόνο βραδυνές ώρες γιατί τότε έχει καλύτερο σήμα ! Η κατάσταση πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο , οι κλήσεις διαρκούν με το ζόρι δέκα λεπτά και αυτό μας κάνει να ξενερώνουμε .Χθες μάλιστα το βράδυ και ενώ όλα πήγαιναν καλά  ξαφνικά στματάει η κλήση και έκανε ώρα μέχρι να επανασυνδεθεί ... Δεν θέλω να τον χάσω αλλά δεν ξέρω και τι άλλο να κάνω πια ! Έχουμε μοιραστεί τόσα πράγματα ο ένας για τον άλλο ... μίλαμε πολλές ώρες για θέματα που μας απασχολούν , για την οικογένειά μας για τους φίλους , σχέδον για τα πάντα . Περνάω πολύ όμορφα μαζί του και αυτός το ίδιο με εμένα . Όλα θα μπρορούσαν να είναι διαφορετικά αν δεν υπήρχε το οικονομικό !
 Και σας ρωτώ πως θα τον παίξει ο άνθρωπος με τέτοιες συνθήκες ? ε ?
Σας παρακαλώ πείτε μου τι να κανω !