Ν.

Την τελευταία φορά που ήρθα Αθήνα δεν είχα διάθεση για τίποτα, παρ'όλα αυτά όμως ήμουν χαμογελαστή. Χαμογελούσα γιατί σκεφτόμουν πως σε μια κοντινή σχετικά απόσταση είσαι εσύ. Ίσως και να περνούσες κάτω απο το σπίτι ή να έκοβες βόλτες στο τετράγωνο. Μα όπως και να είχε με έκανες χαρούμενη .
Και εκείνη την Κυριακή το απόγευμα στη διαδρομή για Θησείο πίστευα μπορεί να με έβλεπες κάπου , ήξερα πως και εσύ εκεί είσαι τις Κυριακές ... Μα ακόμα δεν έμαθα αν με είδες  , μπορεί απλά να με προσπέρασες ,ανάμεσα σε τόσο κόσμο που ήμουν και έμοιαζα πιο μικρή με αυτό το τσαλακωμένο "εγώ" που κουβαλούσα . Και να με έβλεπες δεν θα με αναγνώριζες , δεν με έχεις συνηθίσει κατσιασμένη, δήθεν περιποιημένη μα επι της ουσίας κενή. Θα ήξερες όμως τι σκέφτομαι ,υπολογίζω δηλαδή, πως θα ήξερες . Θα με ρωτούσες "ποίος σε πείραξε" και θα με έπαιρνες αγκαλιά .
 Μα χαθήκαμε Ν. ή Άρη ... Χαθήκαμε και φταίω εγώ, πάνε πια τα μηνύματα και οι καλημέρες τα πρωινά πάνε και οι αλλαγές της συμπεριφοράς μου κάθε δύο εβδομάδες . Έγινα επίπεδη και η γελοία δεν βρίσκω χρόνο πια για εσένα .Και εσύ έχεις δίκιο να παραπονιέσαι και να νιώθεις
σαν παραγκονισμένος στρατιώτης που θα πας ξανά στη μάχη όταν και αν οι συνθήκες το επιβάλλουν . Θα σταματήσω να σου λέω δικαιολογίες ..
Φιλιά μωρό μου, εγώ πάντως ακόμα σάγαπω.
Υ.Γ . Δεν σου έστειλα καν για τα γενέθλιά σου ... τόσο ηλίθια.

Για πάντα...

  Αυτό το "για πάντα" με τρομάζει. Με τρομάζει γιατί είμαι 20 και δεν θέλω να ζήσω κάτι τόσο σταθερό όσο αυτό. Ας θερωήσουμε ως δεδομένο ότι αυτή η φράση είναι ειλικρινής γιατί, θα μου πεις, δεν υπάρχει "για πάντα". Το θέμα είναι πως δεν θέλω να υπάρχει.
 Θέλω να ζήσω κάτι ωραίο και να τελειώσει . Να τελειώσει με αυτό το τρόπο έτσι ώστε να μην μου μείνουν οι ελπίδες ότι θα γυρίσει πάλι πίσω σε εμένα , να μην θεωρώ πως έχω ανάγκη να τον δω για μία ακόμη φορά . Να σβήσει με ένα" δεν σε αγαπώ πια,αντίο" και από εμένα και από αυτόν . Να συναντιόμαστε τυχαία και να μην δαγκωνόμαστε και κρυφά να τρέχουμε στις τουαλέτες να πλαντάζουμε. Και να απο εδώ τα μυξομάντιλα και να απο 'κει τα μπινελίκια κάθε φορά που πίνουμε λίγο παρα πάνω και ανάμεσα στις λέξεις βρίσκεται πάντα ένα όνομα, Γιάννης, Μήτσος, Βαγγέλας, Μπάμπης . Στη τελική κάθε ιστορία αγάπης έχει την ίδια μορφή και τέλος . Χωρίζεις είτε απο καιρό, είτε απο μίσος, είτε στη καλύτερη περίπτωση με θάνατο.
 Α ! Όλα κι όλα είπα όχι ελπίδες . Στο 99% των περιπτώσεων μένεις μαζί τους και απλά συνηθίζεις την ύπαρξη του κενού που δημιουργούν . Που εσύ δημιουργείς , έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους όσο έμεις θέλουμε να τους έχουμε όχι όσο πρέπει . Επειδή αφήνουμε τα πράγματα μισά φεύγουμε με μισόλογα και βιαστικά "αντίο" .
 Γι' αυτό φρόντισε την επόμενη φορά να μην φοβάσαι και να το ζεις , όταν είναι να τελειώσει , θα τελειώσει.

αγαπητό περιοδικό...

Αγαπητό περιοδικό , ονομάζομαι Βανέσα και είμαι φοιτήτρια σε μια επαρχειακή πόλη. Έδω και τρία χρόνια γνωρίζω ένα αγόρι το οποίο μένει πολύ μακρυά απο εμένα και έτσι μου είναι σχεδόν αδύνατο να πάω να το επισκευτώ . Ειδικά τώρα με την κρίση η κατάσταση χειροτέρεψε , είμαστε αναγκασμένοι να μιλάμε μέσω ίντερνετ και μάλιστα μόνο βραδυνές ώρες γιατί τότε έχει καλύτερο σήμα ! Η κατάσταση πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο , οι κλήσεις διαρκούν με το ζόρι δέκα λεπτά και αυτό μας κάνει να ξενερώνουμε .Χθες μάλιστα το βράδυ και ενώ όλα πήγαιναν καλά  ξαφνικά στματάει η κλήση και έκανε ώρα μέχρι να επανασυνδεθεί ... Δεν θέλω να τον χάσω αλλά δεν ξέρω και τι άλλο να κάνω πια ! Έχουμε μοιραστεί τόσα πράγματα ο ένας για τον άλλο ... μίλαμε πολλές ώρες για θέματα που μας απασχολούν , για την οικογένειά μας για τους φίλους , σχέδον για τα πάντα . Περνάω πολύ όμορφα μαζί του και αυτός το ίδιο με εμένα . Όλα θα μπρορούσαν να είναι διαφορετικά αν δεν υπήρχε το οικονομικό !
 Και σας ρωτώ πως θα τον παίξει ο άνθρωπος με τέτοιες συνθήκες ? ε ?
Σας παρακαλώ πείτε μου τι να κανω !

θέλω

Θέλω να βγούμε μαζί έξω ένα βράδυ και να ερωτευτούμε, όχι απαραίτητα έναν άντρα άλλα έστω μία ιδέα . Να δωσούμε σε αυτό το κάτι όλο μας το είναι για μία μέρα ; για ένα μηνα ; ίως και κάτι παραπάνω .
Θέλω να αγαπήσουμε ρε γάμωτο, να παλέψουμε, να νίωσουμε την αδρεναλίνη να ανεβαίνει γιατί αξίζει , όχι γιατί πρέπει .
Θέλω να μην μείνουμε για ακόμη μια φόρα αμέτοχοι στα καπρίτσια του ενός και του άλλου , να πούμε στόπ σε ό,τι μας χαλάει.
Θα βρούμε τη δύναμη.
Θέλω μετά απο καίρο όταν πια τελειώσει μαζί να κλάψουμε για το χαμό , μα μαζί και να γελάσουμε γιατί το ζήσαμε και πέτυχε για ένα διάστημα έστω ...
 Εσύ ? Τολμάς ή όχι ?