Όταν ήμασταν μικρές , με την αδερφή μου πίναμε ζεστό κακάο. Έτσι λοιπόν ένα βράδυ που με έπιασαν οι υπογλυκαιμίες μου ή αλλιώς η μόνιμη δικαιολογία να γουρουνιάσω, έψαξα τα ντουλάπια της κουζίνας μου μπας και εμφανιστεί μια σοκολάτα εξ ουρανού , αντ'αυτού βρήκα μπροστά μου αυτό το μαγικό κουτάκι : ΚΑΚΑΟ .
Εεεεδω είμαστε, το αγγίζω και συνειδητοποιώ ότι μετά απο τόσα χρόνια, έχω ξεχάσει τη συνταγή , βέβαια αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην απόλαυσή μου, την διαβάζω γρήγορα γρήγορα και τελικά την έκανα όπως η γιαγιά , καμία σχέση με τον αναγραφόμενο τρόπο παρασκεύης .
Μαζί με την μυρωδιά του ροφήματος , ξεχύθηκαν και όλες οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.
Ο φούρνος του Μήτσου , το καφεκοπτείο της Κατίνας οι μυρωδιές απο το ψωμί που ψηνόταν στον φούρνο με ξύλα και ο φρεσκοκομένος καφές που μπλέκονταν με τα λουλούδια . Η φωνή του Φυλλάκη "Κατιιιιινάααααα" . Μέτα έγω να παίζω με τα παιδιά στη γειτονιά , έκανα την μεγάλη γιατί πήγαινα προνήπεια και όχι παιδικό όπως ο Αποστολάκης . Η Ειρήνη και ο Γιαννάκης που περνούσαν να με πάρουν να πάμε όλοι μαζί σχολείο . Οι φωνές μου όταν δεν ήθελα να παίξω με τον Γιάννη . Αυτά απο την παλιά μου γειτονία .
Μα δεν έμεινα μόνο εκεί , θυμήθηκα την πρώτη φορά που έλειπαν σε ταξίδι η μαμά και ο μπαμπάς και σηκώθηκα το πρωί και έκλαιγα πάνω στο μαξιλάρι της μαμάκας στο κρεβάτι μου και διάβασα το σημείωμα "Βίκυ να φτιάξεις κακάο για τη μικρή " . Η μάγισσα στο σπίτι της θείας μου που με τρόμαζε και εκείνο το βράδυ και δεν με άφησε να κλείσω μάτι .
Η πρώτη μέρα που ήπια φρέσκο γάλα και όχι εβαπορέ , στην επαρχεία άργησε λιγουλάκι .
Και φυσικά το καφενείο , πρώτα το δημοτικό απέναντι απο τη παιδική χαρά που παίζαμε κάθε απόγευμα μέχρι και το βράδυ με τους παιδικούς μου φίλους , εκεί είχα πάει με τη Ρηγινούλα όταν κάναμε τις πρώτες τρύπες στα αυτία μας και έγω έκανα την θαρραλέα πως τάχα δεν πόνεσα . Στη συνέχεια πηγαίναμε στο καφενείο του Ρήγα άλλα ξενύχτια απο κει μπαμπάδες , μαμάδες και όλα τα παιδάκια.μάζι και βόλτες μέχρι τα βραχάκια .
Γιατί έτσι ήταν τα χρόνια τότε, τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο. Αθώα και αληθινά.
Τώρα η παλια γειτονιά δεν είναι όπως πριν ο φούρνος μεταφέρθηκε, το καφεκοπτείο έκλεισε μόνο ο Φυλλάκης ακούγεται που και που . Η παιδική χαρά μεταφέρθηκε και στη θέση της υπάρχουν πλέον καφετέρειες τουλάχιστον πάλι πάμε στο ίδιο μέρος . Ο Αποστολάκης θα μείνει στις αναμνήσεις μου όπως ήταν τότε μια και δεν πρόλαβε ποτέ να γίνει Απόστολος .
Ξέρετε τι μένει ίδιο ? Η επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς Κυριακή πρωί που όλο το σόι έχει μάζωξη .
Αλλά και αυτό το ξυνό κοριτσάκι που νευρίαζε με το παραμικρό , εγώ .
Εεεεδω είμαστε, το αγγίζω και συνειδητοποιώ ότι μετά απο τόσα χρόνια, έχω ξεχάσει τη συνταγή , βέβαια αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην απόλαυσή μου, την διαβάζω γρήγορα γρήγορα και τελικά την έκανα όπως η γιαγιά , καμία σχέση με τον αναγραφόμενο τρόπο παρασκεύης .
Μαζί με την μυρωδιά του ροφήματος , ξεχύθηκαν και όλες οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.
Ο φούρνος του Μήτσου , το καφεκοπτείο της Κατίνας οι μυρωδιές απο το ψωμί που ψηνόταν στον φούρνο με ξύλα και ο φρεσκοκομένος καφές που μπλέκονταν με τα λουλούδια . Η φωνή του Φυλλάκη "Κατιιιιινάααααα" . Μέτα έγω να παίζω με τα παιδιά στη γειτονιά , έκανα την μεγάλη γιατί πήγαινα προνήπεια και όχι παιδικό όπως ο Αποστολάκης . Η Ειρήνη και ο Γιαννάκης που περνούσαν να με πάρουν να πάμε όλοι μαζί σχολείο . Οι φωνές μου όταν δεν ήθελα να παίξω με τον Γιάννη . Αυτά απο την παλιά μου γειτονία .
Μα δεν έμεινα μόνο εκεί , θυμήθηκα την πρώτη φορά που έλειπαν σε ταξίδι η μαμά και ο μπαμπάς και σηκώθηκα το πρωί και έκλαιγα πάνω στο μαξιλάρι της μαμάκας στο κρεβάτι μου και διάβασα το σημείωμα "Βίκυ να φτιάξεις κακάο για τη μικρή " . Η μάγισσα στο σπίτι της θείας μου που με τρόμαζε και εκείνο το βράδυ και δεν με άφησε να κλείσω μάτι .
Η πρώτη μέρα που ήπια φρέσκο γάλα και όχι εβαπορέ , στην επαρχεία άργησε λιγουλάκι .
Και φυσικά το καφενείο , πρώτα το δημοτικό απέναντι απο τη παιδική χαρά που παίζαμε κάθε απόγευμα μέχρι και το βράδυ με τους παιδικούς μου φίλους , εκεί είχα πάει με τη Ρηγινούλα όταν κάναμε τις πρώτες τρύπες στα αυτία μας και έγω έκανα την θαρραλέα πως τάχα δεν πόνεσα . Στη συνέχεια πηγαίναμε στο καφενείο του Ρήγα άλλα ξενύχτια απο κει μπαμπάδες , μαμάδες και όλα τα παιδάκια.μάζι και βόλτες μέχρι τα βραχάκια .
Γιατί έτσι ήταν τα χρόνια τότε, τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο. Αθώα και αληθινά.
Τώρα η παλια γειτονιά δεν είναι όπως πριν ο φούρνος μεταφέρθηκε, το καφεκοπτείο έκλεισε μόνο ο Φυλλάκης ακούγεται που και που . Η παιδική χαρά μεταφέρθηκε και στη θέση της υπάρχουν πλέον καφετέρειες τουλάχιστον πάλι πάμε στο ίδιο μέρος . Ο Αποστολάκης θα μείνει στις αναμνήσεις μου όπως ήταν τότε μια και δεν πρόλαβε ποτέ να γίνει Απόστολος .
Ξέρετε τι μένει ίδιο ? Η επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς Κυριακή πρωί που όλο το σόι έχει μάζωξη .
Αλλά και αυτό το ξυνό κοριτσάκι που νευρίαζε με το παραμικρό , εγώ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου