Ρισετ

Θα αρχίσω ανάποδα , με το τελευταίο βράδυ, κάποια χρόνια πριν  έξω απο το ΠΑΜΑΚ με το σταυρωτό φιλί και το "τα λέμε" . Ήμουν τόσο περίεργα εκείνο το βράδυ σε μισούσα και ταυτόχρονα ήμουν έτοιμη να παρατήσω τα πάντα και να μείνω μαζί σου . Πόσο κρίμα που για λίγο διάλεξα τον δρόμο του μίσους μέχρι που έσβησε και αυτό και έμεινε ένα τυπικό τηλέφωνο σε γιορτές και γενέθλια .
Κρίμα ήταν όλο , που μου έλεγες για τους καλοκαιρινούς σου έρωτες . Κρίμα που ταυτόχρονα έλεγες πως με αγαπάς και πρόδιδαν τα χείλη σου τις έννοιες , Πόσες τύψεις ένιωσα όταν σε άφησα μέσα στο λεωφορείο και εγώ την έκανα με ελαφρά γιατί τότε, 19 χρονών κορίτσι δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο . Κρίμα για εμένα που κατάπια χωρίς πολλά πολλά να με λες πουτάνα γιατί ένα σοβαρό επιχείρημα δεν είχες και ήξερες καλά πως είχα δίκιο .
Και φτάνοντας στην αρχή χωρίς πολλά λόγια που σημασία δεν έχουν δεν θα ξεχάσω το πρώτο ραντεβού που όλα πήγαν στραβά , μα ήταν τόσο μοναδικά ωραίο .
Αγγίξαμε το τέλειο μας τρόμαξε και κάναμε βήματα πίσω .
Δεν θέλω να γράψω άλλο για εσένα . Ανήκεις στην ιστορία μου , μην ζητάς να την διαγράψω χωρίς αυτήν θα ξαναζούσα το ίδιο ξανά και ξανά , και δεν το θέλω .
Σ'αγάπησα με αγάπησες και αυτό μου φτάνει .

Αντίο μαστέλα *

Σβήνω , γράφω και ξανασβήνω, τέσπα θέλω να πω ποιά είμαι για να μην το ξεχάσω .
Με λένε Μαρία , έχω πολλά υποκοριστικά γιατί το όνομα μου παραείναι συνηθισμένο -υποθέτω-.

Γράφω κάμποσα χρόνια εδώ πέρα και κάνω διαλείμματα μονάχα όταν όλα μου πάνε καλά ή έτσι νομίζω . Έχω ζήσει σε αρκετά μέρη εντός συνόρων και ακριβώς απο αυτό φτιάχνω τις ιστορίες μου , κάθε λιμάνι και καημός κάθε καημός και δάκρυ ένα πράμα . Θα μιλήσω για εμένα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γραφτούν ωμά κάποια πράγματα , να κάνω μια αυτοκριτική βρε αδερφέ !

Αρχικά θέλω πολύ να πω πως οι γκομενοιστορίες κατά μεγάλο ποσοστό είναι πραγματικά γεγονότα , οι ιστορίες μιζέριας αφορούν πάλι τις μαύρες μου ημέρες ενώ τα υπόλοιπα είναι απλά προϊόντα μυθοπλασίας .
Ας πάρουμε κάποια best of συμπεριφορών μου .

Έχω την μανία να φεύγω . Να φεύγω αρπάζοντας ένα τσιγάρο απο την χρυσή κασετίνα κάποιου μέσα στην νύχτα μεθυσμένη και ούτε λόγος για το γεγονός . Να φεύγω απο το λεωφορείο λέγοντας ένα "εντάξει" και να περνάνε τρία χρόνια και ακόμα να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν το έσκαγα τότε . Και τέλος να φεύγω απο την πόλη κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά και σαν γνήσιος φλώρος να γυρνάω στους γονείς μέχρι να ορθοποδίσω . 

Σε αντίθεση με το πρώτο έχω την ιδιότητα να προσπαθώ να ανακτήσω κάτι που έχασα ή να προσπαθώ να μην το χάσω, σκέτη απογοήτευση δικέ μου αυτό κατά 99% άμα μυριστείς ότι το πουλάκι πέταξε αμώλα καλούμπα και μην το σκέφτεσαι . 

Αγαπάω όλους, όσοι μπήκαν στην ζωή μου για όσο έμειναν και αφού φύγουν ακόμα τους αγαπώ ( καρδιά αγκινάρα σου λέει ο άλλος) Γι'αυτό τέσσερα ή πέντε χρόνια μετά εξακολουθώ νοιάζομαι γι'αυτούς . 

Θυμάμαι τα πάντα , τους πάντες μόνο που ξεχνάω ονόματα , δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως τι μου είπες και πότε έχεις γενέθλια .
Πατάω πάνω σε όσους με αγαπούν , γκρινιάζω ,έχω πολλές απαιτήσεις σαν γνήσιο κακομαθημένο που είμαι φυσικά .
Τέλος είμαι οπαδός της απλότητας , καλώς ή κακώς στην ζωή υπάρχει το άσπρο και το μαύρο , το γκρι είναι προϊόν των ανθρώπων για να δικαιολογούν τις πράξεις τους -μεταξύ μας και εγώ έχω πει πολλές δικαιολογίες στην ζωή μου - .

 Έχοντας στο νου μου λοιπόν πέντε δέκα καταστάσεις θέλω να επιβεβαιώσω τον τίτλο του κειμένου , να πω ένα μεγάλο αντίο σε ότι με βασανίζει γιατί μεγάλωσα πια και κάποια στιγμή το τσιμπούρι πρέπει να πεταχτεί . Αντίο μικρά φαντασματάκια συναισθημάτων και βρικόλακες που τόσο καιρό μου ρίχνατε τον αιματοκρίτη στο μείον άπειρο ! Σας αγάπησα μα δεν ...

*Αντίο μαστέλα δεν έχει μετάφραση είναι έκφραση συνονόματης μου που την χρησιμοποιούσε όταν κάτι τελείωνε και έφευγε .

Το νησί

Το καλοκαίρι είναι εκδίκηση της ζωής για τους κατοίκους των νησιών , όλοι έρχονται για να επισκευτούν τον "μικρό παράδεισο" ένω οι μόνιμοι κάτοικοι μαζεύουν χρήματα στο πουγκί για τον χειμώνα.
 Κάπου κάπου ξεκλεύεις λίγο χρόνο , πας μια βόλτα στην εξοχή την ημέρα ένω το βραδάκι πας και για ένα ποτό βρε αδερφέ ! Κάθεσαι στον Πλάτανο ακούγοντας τζαζιές ένω φυσάει το αεράκι και περιμένεις την βροχή .
Μα υπάρχει ακόμα ο Σεπτέμβριος πλέον χαίρεσαι πραγματικά τις ομορφιές . Το ωραίο με αυτό το μήνα είναι πως πλέον τα πλατάνια αρχίζουν να σκορπούν τα κοκκινωπά φύλλα τους ένω η μυρωδιά της βροχής συνεχίζει να σου θυμίζει την πρώτη μέρα στο σχολείο ας έχουν περάσει πλέον δεκαπέντε χρόνια απο τότε . Το κρύο της νύχτας διαδέχεται την αρκετά ακόμα ζεστή ατμόσφαιρα της ημέρας που σου επιτρέπει ακόμα να πηγαίνεις και καμια βόλτα στην θάλασσα .Και ίσως ένα τσιπουράκι μετά για να ξορκίσεις το κακό του χειμώνα.
Είναι αυτή η φύση τόσο καλιτεχνική , σαν όλοι οι μέγαλοι ζωγράφοι να συναντήθηκαν και μετά απο μια σύσκεψη να απόδωσαν ένα τέτοιο έργο . Δεν χρείαζεται κανείς να μιλήσει ,το κάνουν για αυτόν οι πολυλογάδες , τα τζιτζίκια όμως πρέπει να δει , να μυρίσει και να ακούσει με μεγάλη προσοχή .
 Που θέλω να καταλήξω ; Ούτε που ξέρω .
Είναι πλέον Οκτώβριος και συνεχίζω να απολαμβάνω την γαλήνη που μου χαρίζεται . Έχω ανοιχτή την πόρτα του μπαλκονιού και ας έχει αρχίσει το κρύο μα όλο αυτό με αναζωογονεί να μπορούσα μόνο να βάλω σε ένα μπουκαλάκι τις μυρωδιές να τα μύριζα μόνο όταν δεν ήμουν καλά μα τότε δεν θα γυρνούσα εδώ να το δω .
Καληνύχτα νησάκι μου .

Ας δοκιμάσουμε !

Ας δοκιμάσουμε μια μέρα να κάνουμε κάτι διαφορετικό . Να σε βγάλω για γλύκο για παράδειγμα. Σκέφτομαι ήδη την πασαλιμένη σου με κρέμα μουσούδα και εσένα να κάνεις τις γκριμάτσες σου . Θέλω να πω πως μαζί σου περνάω ωραία όπως και να έχει μα πάμε μια μέρα για γλυκό σε καλό ζαχαροπλαστείο σαν τον κύριο και την κυρία τάδε απο μία άλλη εποχή .  Στο τέλος να ανάψεις το τσιγάρο και να πεις "αγαπητή ή αγαπημένη είναι η ώρα να πηγαίνουμε νομίζω , αρχίζει να σκοτεινιάζει έξω και ίσως είναι επικίνδυνα " . Να με πάρεις απο το χέρι να βγούμε στον δρόμο ξέρεις σε εκείνα τα ωραία στενά που αυτοκίνητο δεν ζυγώνει . Μετά θα με συνόδευες, λέει, ως το σπίτι . Θα ντρεπόμουν να σου πω να ανέβεις και να έλεγα μια δικαιολογία  . Μετά δεν ξέρω ίσως μέχρι το πρωί να ήμασταν αγκαλιά . Όχι πια σαν τον κύριο και την κυρία τάδε μα με κάποιον άλλο ρόλο .
Θέλω να πω μικρούλη μου μας έφαγε η καθημερινότητα και πλέον το χαμογελό σου είναι πικρό και εγώ τόσο λαμπερή μουσούδα δεν αντέχω να την βλέπω κατσιασμένη . Αν πάλι με βαρέθηκες θα ήταν μεγάλο κρίμα γιατί εγώ κάθε άλλο παρά βαρεμάρα νιώθω . Αν όμως δεν φταίω εγώ μήτε και εσύ τότε γιατί δεν πάμε για χορό μαζί όπως παλιά ;