Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο

Κάνω το τελευταίο τσιγάρο πριν μπω στο αεροδρόμιο, κάθε νέα πολη με βρίσκει με μια νέα κακιά συνήθεια, λίγο πριν τελειώσω σαν φοιτήτρια έκοψα τους μπάφους εκεί πάνω στη γύρα, μετά το ούζο με έκανε να ξεχνάω και μετά το σεξ. Έκλεισα το πιο φθηνό εισιτήριο και είπα για τελευταία φορά, ήταν η πέμπτη τελευταία φορά. Περίεργο, στους σταθμούς τραίνων, λεωφορείων και αεροδρομίων πάντα ένιωθα πιο οικεία από ένα σπίτι, ήταν η ελευθερία που σου έδιναν.
"Πως είναι να φεύγεις ;  με ρώτησες.  Πως είναι να μένεις;" απάντησα.
Είναι δυνατόν να το θυμάμαι αυτό και ας πέρασαν από πάνω μου πολλα σώματα, δεν μετάνιωσα ούτε για τον πιο κουασιμοδο, δεν μετάνιωσα ούτε για τον μεγαλύτερο αλήτη.
 Πριν προλάβεις να ξανασκεφτεις τα χειρότερα για εμένα, η νυμφομανια ποτέ δεν με ντροπιασε.
Θα σου τα γράψω μιας που λέξη δεν μου πήρες προφορικά από τότε και έχω μπροστά μου μια ώρα να κοιτάω πύλες και αναχωρήσεις.
Θυμάσαι την τελευταία μας φορά ; δεν γύρισες καν να με κοιτάξεις που έφευγα ξημερώματα σου είπα θα είμαι με τα πόδια και δεν ενδιαφέρθηκες παρά να κλείσεις την πόρτα και να διπλοκλειδωσες μην τυχόν και μπω ξανά.
Ήταν ακόμα καλοκαίρι και έβλεπες ζευγαράκια αγκαλιά στο δρόμο και σκεφτόμουν πόσες ώρες ή μέρες τους μένουν να είναι χαρούμενοι μαζί  πριν σιχαθουν ο ένας τον άλλο πριν πετάξει κάποιος τυχαία βαριέμαι να σε γαμησω άλλο, αν σου θυμίζει κάτι αυτό.
Έτσι ήμασταν και εμείς θαυμάσαι; ποσο κράτησε; Όσο ένας καφές μου φάνηκε.
 Ξεκινήσαμε με όλες τις προδιαγραφές της μικροαστης ζωής που υιοθέτησα, καλές δουλειές, νέοι ακόμα, ανεξάρτητοι από κοινωνικά πρότυπα και άλλα ντεκαυλε.
 Πηδιομασταν πριν ακόμα πούμε καλημέρα εγώ στα γρήγορα πριν την δουλειά, άλλες μέρες ήμουν η γραμματέας ή κάτι άλλο. Και ήρθε η μέρα που βαρέθηκες να με γαμας και εγώ σε πηδηξα για τελευταία φορά λέγοντας σου αν δεν είχα καυλες θα είχα ήδη φύγει,τελειωσα ντύθηκα και την έκανα.
Εσύ με έδιωξες οχι γιατί το ληξαμε αλλά γιατί όταν βγήκες στη γύρα να δεις τι παίζει γύρισες με την ουρά στα σκέλια και δεν ήθελα να σε βλέπω σε κάθε μαγαζί που ήμουν δήθεν τυχαία και επειδή δεν είχα επιλογές να πάω αλλού. Και δήθεν τυχαία έμαθες για νύχτες μου με άλλους.
Ωρα επιβίβασης. Αντίο. 

Το χαστούκι

Όταν τον γνώρισα ήμουν και εγώ μια από αυτές τις πλήρως απελπισμένες που είχαν αποτραβηχτει από τα εγκόσμια και τον βίο και πολιτεία της λιτσας της κιτσας της μητσας  

"Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς" ελαγα και ξανά έλεγα σε ώρες επικοινωνίας με το ταβάνι, οι madrugada ηχουσαν χαρούμενοι στα αυτιά μου, κάτι σε requiem, ήταν μια πιο σοφή επιλογή.

 Έχεις νιώσει ποτέ ότι χαραμισες το σώμα σου με κάποιον που δεν άξιζε; έχεις μετρήσει ποτέ οργασμούς που καλύτερα θα ήταν να μην υπήρχαν στη μνήμη σου; Έτσι ένιωσα εκείνο το βράδυ και κάθε επόμενο βράδυ. 

 Κάποιο χειμώνα αλώνιζα δήθεν χαρωπή όπως συνήθιζα σε κάποιο μπαρ παρέα με τεκίλα και φίλους. Μπήκε να πιει καμπαρι συνήθεια παλιά μετά τη δουλειά αναπόφευκτα καθησαμε κοντά αλλά ούτε καν με πρόσεξε,νόμιζα. Θυμάμαι ακόμα, πως παρ όλη την αδυναμία μου μερικά πράγματα δεν τα σηκωνα και η ώρα του τσαμπουκά μου δεν άργησε, σταμάτα να λες μαλακιες γιατί δεν ξέρεις καν ποια είμαι, μια δυο τρεις στο τέλος τον χαστούκισα και ήρθε η πιο χολιγουντιανη στιγμή της ζωής μου, με φίλησε. Καμία ώρα μετά, γυρίσαμε μαζί σπίτι του και οι μέρες άλλαξαν για πάντα. 

 Πέρασαν ώρες πολλές στο μικρό εργενικο σπιτάκι που κάποια στιγμή μας τελείωσαν. 

Σημασία δεν είχε το διάστημα ο χρόνος που κύλισε και έφυγε σημασία έχει ότι το αρχίσαμε μαζί το προσπαθήσαμε μαζί και το τελειώσαμε όταν έπρεπε   

 Τελικά το χαστούκι έπιασε τόπο, δεν ήξερε ποια ήμουν. Το ανακάλυψε βραδιά που περπατούσαμε στους άδειους δρόμους ή ίσως κάποια άλλα που καθομασταν στην παραλία και βλέπαμε αστέρια και αεροπλάνα να περνούν. Ή ίσως να στάθηκε στο μικρό δωμάτιο με το κρεβάτι. 

πέντε

Ένα, δύο, τρία ,τέσσερα , πέντε , voila ! κοιμάται .. Ώρα του θα 'ταν.
Είναι περασμένες τρείς και κάπου ανάμεσα σε πέντε ποτά δανεικά πήρες το δρόμο για το σπίτι .
Ένα , δύο ,τρία ,τέσσερα, πέντε.. γιατί ακόμα το μετράς ;
Πέρνα απλά μωρέ χωρίς να κοιτάς .
Ή μάλλον κοίτα , μόλις πέρασε ένα αεροπλάνο και πάλι δεν είσαι μέσα .
Χαλάρωσε , μια πλάκα έκανα έτσι και αλλιώς αυτό προσγειώνεται και εσύ θες να φύγεις -μάλλον-
Ας γελάσουμε , πουθενά δεν θα πας το ξέρουμε και οι δύο .
Δεν θες να κοιμηθείς απόψε , σε βλέπω από μακριά σε λυπάμαι λίγο κάποιες φορές μα κατά βάθος ξέρουμε και οι δυο μας ,τα θες και τα παθαίνεις.
Μην αρχίσεις πάλι να μετράς αυτό που κατάλαβα πάλι μωσαϊκό θα φτιάξεις και θα σου λέει ο Θερμαικός έλα σε εμένα .
Φίλη , σε μισώ γιατί με έκανες εχθρό σου και γιατί με πούλησες .
ΣΕ πούλησες και μάλιστα φτηνά .
Σήκω και άλλο αεροπλάνο , φεύγει αυτή τη φορά .
Φεύγουμε ;

Μάνα κουράγιο, μαμά

"Αδυναμία έκφρασης "Αυτή η φράση ηχούσε χρόνια στα αυτιά  μου.
Η καθηγήτρια είπε"η Μαρία δεν έχει πρόβλημα στις ιδέες , στην γνώση λέξεων και σύνταξης "
"η Μαρία έχει αδυναμία στην έκφραση"
Μην σου πω ψέματα , δεν το κατάλαβα , εγώ κανόνες ακολουθούσα.
Μια ζωή κανόνες ακολουθούσα .
Και να σου τώρα , μαμά, στα 24 μου μαμά , να μένω μόνη μαμά
Και οι μέρες να περνούν , μαμά  , μεγαλώνω .
Μαμά ακόμα "πάσχω " από αδυναμία έκφρασης.
Ακόμα αδυνατώ να εκφράσω λύπη , αδυνατώ να έχω άγχος πείνα δίψα .
Μα πάνω από όλα αδυνατώ να αγαπώ μαμά .
Και οι άντρες περνούν μαμά .
Και δεν αφήνουν κανένα σημάδι πάνω μου , μαμά .

Φοβάμαι πως κάποια μέρα που τα μαλλιά μου θα είναι άσπρα πλέον
γυρίσω το κεφάλι μου πίσω και δεν βρω κανέναν να με περιμένει
κανέναν να θυμάται πως κάποτε με γνώρισε , για ένα βράδυ έναν μήνα
Μα ο μεγαλύτερος φόβος θα είναι η δική μου λήθη .
Ο φόβος μιας ζωής κενής σε ομόκεντρους κύκλους που, ποτέ δεν τέμνονται μα μοιάζουν μεταξύ τους.

"Αδυναμία έκφρασης" γιατί εκεί μέσα υπάρχει φόβος μαμά ,
Φόβος μην εκφραστώ και είμαι λάθος , μην κάνω κακό .

Μαμά , βοήθεια μαμά .

toxic

I'm gonna squeeze you like a lemon .
Μα όχι κάτσε εγώ είμαι το λεμόνι .
Είμαι αυτή που θέλει να σε λιώσει
και μετά να σε ενώσει όπως γουστάρει
σαν να είναι η πρώτη φορά που βγαίνει ένας άνθρωπος τέτοιος στη γη
Θα σε αποδομίσω  και μετά κομμάτι κομμάτι θα σε συναρμολογήσω
Έτσι που στο τέλος να μείνεις δικός μου για πάντα.
Εγωιστικό λες ,μωρό μου,  μα τι με νοιάζει ,
εσένα σε ένοιαξε κάτι πέρα απο το μεγάλο σου "εγώ" .
Και ξέρεις , δεν μιλάω για σένα ας θέλω να κατασπαράξω την σάρκα σου.
Και οι φίλοι ας λένε ότι θέλουν και ας ρωτούν τι του βρήκες
Τους κοιτάω και χτυπώντας τους φιλικά στον ώμο λέω
"Δεν θες να ξέρεις ".

Εκμέκ παγωτό .

Και να είμαι πάλι εδώ , ενάμιση  χρόνο μετά . έκανα πολυ κόπο για να μήν γράψω μέχρι που κατάλαβα πως είμαι μισή και ξέρεις κάθε φορά που μπλέκω σε μία περιπέτεια σκέφτομαι απο μέσα μου κάνε να μην γράψω ούτε μισή σειρά για εσένα , να μην ακούσω ένα μην το σκέφτεσαι τόσο. Κάνε να μην είναι έτσι . Πολλές φορές τα καταφέρνω . Τώρα όμως δεν πήγαινε άλλο αν και να πω την αλήθεια ακόμα σβήνω και γράφω και το ξανασκέφτομαι .
Τέλος πάντων στο ψητό τώρα.
Δεν σε μισώ , δεν μπορώ να το κάνω γιατί θέλω να ξέρεις πως αργά ή γρήγορα  ένα πρωί θα ξυπνούσα και δεν θα περίμενα πια την καλημέρα σου  "έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε . Απο έρωτα , απο θάνατο ,απο χρόνο . Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί και όχι χώρια " Κάπως έτσι έγινε , το μόνο λυπηρό ήταν το πόσο χαρούμενη ένιωθα όταν πια δεν χρειαζόταν να νιώθω οτι θα συμβεί , που δεν στεναχωριόμουν μην και με τον εγωισμό μου γίνομαι δυνάστης . Ένιωσα χαρούμενη γιατί σε είχα μεταλλάξει και πλέον ο άνθρωπος που ήθελα να είναι δίπλα μου δεν ήσουν εσύ και ο μόνος τρόπος να σε δω ξανά όπως πρίν  ήταν να σε αφήσω ελεύθερο . Καλά δεν σε είχα και σε κλουβί αλλά λέμε τώρα .
 Στο μυαλό μου το κείμενο είχε περισσότερες λεπτομέριες ήταν μακροσκελές και χαώδες μα κοπήκαν υποθέτω στην λογοκρισιά της δακτυλογράφισης . Είναι βλέπεις και ο φόβος μην με πείς υπερβολική , μικρής σημασίας για εμένα αλλά κάπου εκεί υπάρχει λόγω υστεροφημίας .
Η πρώτη μου σκέψη  ήθελα να περιγράψω μια ιστορία μα έμεινα στο τέλος όποτε ας τα πάρουμε απο την αρχή .
Ειναι υπέροχο να νιώθεις πως κάποιος αψηφά τις δυσκολίες και έρχεται να σε βρεί 500 χιλιόμετρα μακριά χωρίς γνωστούς ή φίλους μόνο για εσένα, δεν θα το έκανε ο οποιοσδήποτε γι'αυτό λοίπον είπα απο μέσα μου Μαρία αυτός αξίζει .
Και κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες και έμεινα με την ανάμνηση της πράξης σου που πάντα θα εκτιμώ γιατί ξέρεις , απο λόγια είμαι χορτασμένη όσο να πεις .
Γνωριζόμαστε χρόνια μα πλέον δεν νιώθω οτι δεν σε ξέρω ούτε τόσο δα και το ίδιο ελπίζω να νιώθεις για εμένα .
Για πάντα εδώ ότι και να χρειαστείς , Μαρία .

Ρισετ

Θα αρχίσω ανάποδα , με το τελευταίο βράδυ, κάποια χρόνια πριν  έξω απο το ΠΑΜΑΚ με το σταυρωτό φιλί και το "τα λέμε" . Ήμουν τόσο περίεργα εκείνο το βράδυ σε μισούσα και ταυτόχρονα ήμουν έτοιμη να παρατήσω τα πάντα και να μείνω μαζί σου . Πόσο κρίμα που για λίγο διάλεξα τον δρόμο του μίσους μέχρι που έσβησε και αυτό και έμεινε ένα τυπικό τηλέφωνο σε γιορτές και γενέθλια .
Κρίμα ήταν όλο , που μου έλεγες για τους καλοκαιρινούς σου έρωτες . Κρίμα που ταυτόχρονα έλεγες πως με αγαπάς και πρόδιδαν τα χείλη σου τις έννοιες , Πόσες τύψεις ένιωσα όταν σε άφησα μέσα στο λεωφορείο και εγώ την έκανα με ελαφρά γιατί τότε, 19 χρονών κορίτσι δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο . Κρίμα για εμένα που κατάπια χωρίς πολλά πολλά να με λες πουτάνα γιατί ένα σοβαρό επιχείρημα δεν είχες και ήξερες καλά πως είχα δίκιο .
Και φτάνοντας στην αρχή χωρίς πολλά λόγια που σημασία δεν έχουν δεν θα ξεχάσω το πρώτο ραντεβού που όλα πήγαν στραβά , μα ήταν τόσο μοναδικά ωραίο .
Αγγίξαμε το τέλειο μας τρόμαξε και κάναμε βήματα πίσω .
Δεν θέλω να γράψω άλλο για εσένα . Ανήκεις στην ιστορία μου , μην ζητάς να την διαγράψω χωρίς αυτήν θα ξαναζούσα το ίδιο ξανά και ξανά , και δεν το θέλω .
Σ'αγάπησα με αγάπησες και αυτό μου φτάνει .