Το χαστούκι

Όταν τον γνώρισα ήμουν και εγώ μια από αυτές τις πλήρως απελπισμένες που είχαν αποτραβηχτει από τα εγκόσμια και τον βίο και πολιτεία της λιτσας της κιτσας της μητσας  

"Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς" ελαγα και ξανά έλεγα σε ώρες επικοινωνίας με το ταβάνι, οι madrugada ηχουσαν χαρούμενοι στα αυτιά μου, κάτι σε requiem, ήταν μια πιο σοφή επιλογή.

 Έχεις νιώσει ποτέ ότι χαραμισες το σώμα σου με κάποιον που δεν άξιζε; έχεις μετρήσει ποτέ οργασμούς που καλύτερα θα ήταν να μην υπήρχαν στη μνήμη σου; Έτσι ένιωσα εκείνο το βράδυ και κάθε επόμενο βράδυ. 

 Κάποιο χειμώνα αλώνιζα δήθεν χαρωπή όπως συνήθιζα σε κάποιο μπαρ παρέα με τεκίλα και φίλους. Μπήκε να πιει καμπαρι συνήθεια παλιά μετά τη δουλειά αναπόφευκτα καθησαμε κοντά αλλά ούτε καν με πρόσεξε,νόμιζα. Θυμάμαι ακόμα, πως παρ όλη την αδυναμία μου μερικά πράγματα δεν τα σηκωνα και η ώρα του τσαμπουκά μου δεν άργησε, σταμάτα να λες μαλακιες γιατί δεν ξέρεις καν ποια είμαι, μια δυο τρεις στο τέλος τον χαστούκισα και ήρθε η πιο χολιγουντιανη στιγμή της ζωής μου, με φίλησε. Καμία ώρα μετά, γυρίσαμε μαζί σπίτι του και οι μέρες άλλαξαν για πάντα. 

 Πέρασαν ώρες πολλές στο μικρό εργενικο σπιτάκι που κάποια στιγμή μας τελείωσαν. 

Σημασία δεν είχε το διάστημα ο χρόνος που κύλισε και έφυγε σημασία έχει ότι το αρχίσαμε μαζί το προσπαθήσαμε μαζί και το τελειώσαμε όταν έπρεπε   

 Τελικά το χαστούκι έπιασε τόπο, δεν ήξερε ποια ήμουν. Το ανακάλυψε βραδιά που περπατούσαμε στους άδειους δρόμους ή ίσως κάποια άλλα που καθομασταν στην παραλία και βλέπαμε αστέρια και αεροπλάνα να περνούν. Ή ίσως να στάθηκε στο μικρό δωμάτιο με το κρεβάτι.