Ξαπλωμενος πανω στο μαρμαρο μονολογουσε.Εκεινη ορθια να κοιταει τη θαλασσα.
-Ψιτ φιλαρακο!
-Τι ?
-Δεν ειναι απο εδω αυτο που λες -Τα κλαμπ ειναι απο εκει.
Ξαπλωσε διπλα του οπως -συνηθιζε να κανει- και γελουσαν αγκαλια .Ολο γελουσαν τοτε.
  Αυτο δεν ειναι μια ιστορια αγαπης.Αυτες εχουν αρχη,μεση και τελος
εδω μιλαμε για στιγμες δυο ανθρωπων.
Κοιτουσαν μαζι τα αστερια ,τα αεροπλανα που περνουσαν .Και καθε τοσο ελεγε παμε καμια βολτα .
Με εκεινη την φωνη της που και τον πιο ηρεμο θα εκνευριζε .Ωρες ωρες αναρωτιοταν τι να σκεφτεται ο ανθρωπος που εχει απεναντι της ? Ηταν τοσο σιωπηλος, ηρεμος ,γαληνιος σχεδον ενω αυτη με ολα αυτα τα νευρα και τις ανασφαλειες τις φοβιες μηπως συμβει κατι, το ο,τιδηποτε.
-Πφφ βαρεθηκα ! 
ξανα ορθια οπως και πριν να τον κοιταει χωρις να μιλαει .
-Τι ομορφο κοριτσι
-Ποιο ?
-Εσυ .
Δαγκωθηκε και ξαναξαπλωσε παλι διπλα του μα τρεμοντας .
-Κρυωνω
"Δεν το λες τοση ωρα ? εισαι οντως παγωμενη" ειπε αφου την χαιδεψε.
Αγκαλια εφυγαν ακομα την προστατευε απο τα αυτοκινητα που αυτη δεν προσεχε.
Οι τελευταιες τους στιγμες