8:21 : Μετα το τεταρτο απανοτο ξενυχτι ενα τηλεφωνο με ξυπναει ... δυο λογια και εγω ειχα πεταχτει απο το κρεβατι και βγηκα στο διαδρομο .Κατι που περιμενα με ξαφνιασε . -εγω τι να κανω ? - λεω, -τιποτα- η απαντηση.
Ακολουθησαν δυο ακομα, ισως τρια τηλεφωνιματα συμπαραστασης. Η γιαγια μου , αυτος ο ανθρωπος που δεν ακουσε ποτε "σ'αγαπω" απο εμενα , δεν ζουσε πια. Εκλαιγα μα και παλι τι εκανα ? τιποτα... δεν μπορουσα να ειμαι κοντα της ακομα και εκεινη την στιγμη , την στιγμη που αναφερονται οι λεξεις "χους εις χουν" .Και εσυ , το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να αποχαιρετησεις χωρις απαραιτητα να εχεις συνειδητοποιησει τι εχει γινει .
Υστερα απο αυτο απλως υποκρινομουν πως ειμαι καλα . Μεχρι τις 12 το μεσημερι. Εκει αναμεσα στα γελια ξανα λυγιζω αυτη τη φορα ομως νιωθω εναν ανθρωπο να με εχει αγκαλιασει. Τον ηξερα γυρω στις τεσσερις μερες αλλα και παλι ηταν εκει . Ο Γιαννης !
Γραφω μετα απο ενα χρονο για αυτο το περιστατικο ισως γιατι πλεον εχω καταλαβει τι συνεβη. Το πενθος ειναι μια εσωτερικη υποθεση και ο καθε ανθρωπος εχει διαφορετικη αντιδραση.
Γιαγιακα, παντα θα σε κουβαλαω μεσα μου, μοιαζουμε τοσο πολυ, που καποιος αλλος ισως τρομαζε δυο Μαριες μεσα σε μια οικογενεια ...και αυτη η ανικανοτητα και των δυο μας να πουμε μια απλη φραση "σ'αγαπω"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου