δεν ξερω γιατι, αλλα και σημερα ο υπνος αργησε να 'ρθει
ολο και πιο αργα,βασανιστικα αργα,
θα ελεγες

δεν ξερω γιατι,αλλα οι ωρες κυλισαν κι αποψε ,σαν νερο
που τρεχει
χωρις να γνωριζει πως καποια στιγμη θα φτασει στο τελος

Αυγουστος,το φεγγαρι γεματο,
με το φως του να χυνεται
πανω στα φυλλα της πορτοκαλιας
που φαινεται εξω απο το παραθυρο μου
πολλες φορες νιωθω την μοναξια της
ομως ζηλευω την αυταρκεια της
βρισκεται αναλυωτη μεσα στο χρονο ...

Ω,σας παρακαλω
ας κλεισει καποιος τις κουρτινες
αυτο το φως με τρομαζει
με κανει να νιωθω
σαν αυτη τη πορτοκαλια εκει εξω
μονη και υποχρεωμενη σχεδον,απο τη φυση
να κανει για ολη της τη ζωη την ιδια διαδικασια
κι ομως στεκει ακομα εκει
μπροστα στη βρυση
που σαν παιδι, ανοιγα
προσπαθοντας να καταβρεξω τον κοσμο μου
αυτον τον κοσμο που καθε παιδι
εχει πλασει στο μυαλο του ως κατι μαγικο

θυμαμαι βγηκα εξω
ενδιαφερομουν τοτε για τους ανθρωπους,
τι σκεφτονται, τι θελουν
αναρωτηθηκα ακομα και για αυτο τον αντρα στη γωνια
με τα μεγαλα ματια
και τα σχεδον αστεια ρουχα
τουλαχιστον ετσι φανταζαν στον ασπρομαυρο κοσμο μου

ας κοιμηθω,
μονο, σας παρακαλω κλειστε τις κουρτινες
αυτο το φως με τρομαζει
και αυτη η μουσικη
μου ξυπνα μνημες
καλα θαμενες

καληνυχτα σας κυριοι
αυριο ξημερωνει μια νεα μερα