Κανένας δεν με ξέρει τουλάχιστον οχι πραγματικά. Το να με γνωρίσουν θεωρείται περιττό. Όλοι κοιτούν το φαινομενικό, κανένας σε βαθος.Σίγουρα το κάνω και εγώ αυτό, όμως τι άλλο μου μένει να κάνω ? Ίσως πολλά αλλά εγώ αρνούμαι!
Αρνούμαι πεισματικά να κάνω οτιδήποτε Και περισσότερο από όλα αρνούμαι να πληγωθώ.Όχι ξανά! Όχι παλι ! Δεν πρόκειται να αφήσω ποτέ κανέναν να μου το κάνει ξανά αυτό.
Αυτός ισως είναι ο λόγος για τον οποίο ζω μέσα σε ένα κουκούλι το οποίο έπλεξα εγώ η ίδια που με προστατεύει απο οτιδήποτε με θεωρώ εγώ πως είναι εις βάρος μου
Αυτό που με τρόμαζει περισσότερο από όλα είναι η αγάπη. Η αγάπη πληγώνει και πονάει ...
Το ίδιο συμβαίνει και με την φιλία.Μα άλλωστε δεν είναι και αυτή μια μορφή αγάπης ?Και όντως είναι . Όμως σε αντίθεση με αυτό που ονομάζουμε "αγάπη" πιστέυω σε αυτή. Ίσως με τον τρόπο μου.
Αλλά τι σημασία έχει ? Οι άνθρωποι κοιτούν μονο ο,τι τους βολεύει να βλέπουν, το επιφανειακό
Σκληρό, σχέδον απάνθρωπο. Όμως αυτό δεν αλλάζει όσο και αν έχω προσπαθήσει στο παρελθόν

Το μόνο που επιζητ'ω είναι π'εντε λ'επτα ηρεμίας , μοναξιάς, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο...
Στο μυαλό μου έρχονται συνέχεια αυτές οι λέξεις , αυτές οι έννοιες ...
Το να καταφέρω να ζήσω σε αυτές ? Σχεδόν ακατόρθωτο... Και αν το καταφέρω ? τι ? τι γίνεται μετά ?
Αυτό το μετά με τρόμαζε απο μικρό παιδί. Αν και τα χρόνια πέρασαν αυτός ο τρόμος παραμένει έχει ριζωθεί μέσα μου και δεν γίνεται τίποτα πλέον .
Ίσως εγώ θέλω να συμβεί αυτό ... Ποιός ο λόγος ? Μακάρι και να ήξερα και όπως φαίνεται δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά δεν χρειάζεται τι σημασία έχει ? Το αποτέλεσμα μετράει δυστυχώς για εμένα...