Και να είμαι πάλι εδώ , ενάμιση χρόνο μετά . έκανα πολυ κόπο για να μήν γράψω μέχρι που κατάλαβα πως είμαι μισή και ξέρεις κάθε φορά που μπλέκω σε μία περιπέτεια σκέφτομαι απο μέσα μου κάνε να μην γράψω ούτε μισή σειρά για εσένα , να μην ακούσω ένα μην το σκέφτεσαι τόσο. Κάνε να μην είναι έτσι . Πολλές φορές τα καταφέρνω . Τώρα όμως δεν πήγαινε άλλο αν και να πω την αλήθεια ακόμα σβήνω και γράφω και το ξανασκέφτομαι .
Τέλος πάντων στο ψητό τώρα.
Δεν σε μισώ , δεν μπορώ να το κάνω γιατί θέλω να ξέρεις πως αργά ή γρήγορα ένα πρωί θα ξυπνούσα και δεν θα περίμενα πια την καλημέρα σου "έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε . Απο έρωτα , απο θάνατο ,απο χρόνο . Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί και όχι χώρια " Κάπως έτσι έγινε , το μόνο λυπηρό ήταν το πόσο χαρούμενη ένιωθα όταν πια δεν χρειαζόταν να νιώθω οτι θα συμβεί , που δεν στεναχωριόμουν μην και με τον εγωισμό μου γίνομαι δυνάστης . Ένιωσα χαρούμενη γιατί σε είχα μεταλλάξει και πλέον ο άνθρωπος που ήθελα να είναι δίπλα μου δεν ήσουν εσύ και ο μόνος τρόπος να σε δω ξανά όπως πρίν ήταν να σε αφήσω ελεύθερο . Καλά δεν σε είχα και σε κλουβί αλλά λέμε τώρα .
Στο μυαλό μου το κείμενο είχε περισσότερες λεπτομέριες ήταν μακροσκελές και χαώδες μα κοπήκαν υποθέτω στην λογοκρισιά της δακτυλογράφισης . Είναι βλέπεις και ο φόβος μην με πείς υπερβολική , μικρής σημασίας για εμένα αλλά κάπου εκεί υπάρχει λόγω υστεροφημίας .
Η πρώτη μου σκέψη ήθελα να περιγράψω μια ιστορία μα έμεινα στο τέλος όποτε ας τα πάρουμε απο την αρχή .
Ειναι υπέροχο να νιώθεις πως κάποιος αψηφά τις δυσκολίες και έρχεται να σε βρεί 500 χιλιόμετρα μακριά χωρίς γνωστούς ή φίλους μόνο για εσένα, δεν θα το έκανε ο οποιοσδήποτε γι'αυτό λοίπον είπα απο μέσα μου Μαρία αυτός αξίζει .
Και κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες και έμεινα με την ανάμνηση της πράξης σου που πάντα θα εκτιμώ γιατί ξέρεις , απο λόγια είμαι χορτασμένη όσο να πεις .
Γνωριζόμαστε χρόνια μα πλέον δεν νιώθω οτι δεν σε ξέρω ούτε τόσο δα και το ίδιο ελπίζω να νιώθεις για εμένα .
Για πάντα εδώ ότι και να χρειαστείς , Μαρία .
Τέλος πάντων στο ψητό τώρα.
Δεν σε μισώ , δεν μπορώ να το κάνω γιατί θέλω να ξέρεις πως αργά ή γρήγορα ένα πρωί θα ξυπνούσα και δεν θα περίμενα πια την καλημέρα σου "έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε . Απο έρωτα , απο θάνατο ,απο χρόνο . Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί και όχι χώρια " Κάπως έτσι έγινε , το μόνο λυπηρό ήταν το πόσο χαρούμενη ένιωθα όταν πια δεν χρειαζόταν να νιώθω οτι θα συμβεί , που δεν στεναχωριόμουν μην και με τον εγωισμό μου γίνομαι δυνάστης . Ένιωσα χαρούμενη γιατί σε είχα μεταλλάξει και πλέον ο άνθρωπος που ήθελα να είναι δίπλα μου δεν ήσουν εσύ και ο μόνος τρόπος να σε δω ξανά όπως πρίν ήταν να σε αφήσω ελεύθερο . Καλά δεν σε είχα και σε κλουβί αλλά λέμε τώρα .
Στο μυαλό μου το κείμενο είχε περισσότερες λεπτομέριες ήταν μακροσκελές και χαώδες μα κοπήκαν υποθέτω στην λογοκρισιά της δακτυλογράφισης . Είναι βλέπεις και ο φόβος μην με πείς υπερβολική , μικρής σημασίας για εμένα αλλά κάπου εκεί υπάρχει λόγω υστεροφημίας .
Η πρώτη μου σκέψη ήθελα να περιγράψω μια ιστορία μα έμεινα στο τέλος όποτε ας τα πάρουμε απο την αρχή .
Ειναι υπέροχο να νιώθεις πως κάποιος αψηφά τις δυσκολίες και έρχεται να σε βρεί 500 χιλιόμετρα μακριά χωρίς γνωστούς ή φίλους μόνο για εσένα, δεν θα το έκανε ο οποιοσδήποτε γι'αυτό λοίπον είπα απο μέσα μου Μαρία αυτός αξίζει .
Και κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες και έμεινα με την ανάμνηση της πράξης σου που πάντα θα εκτιμώ γιατί ξέρεις , απο λόγια είμαι χορτασμένη όσο να πεις .
Γνωριζόμαστε χρόνια μα πλέον δεν νιώθω οτι δεν σε ξέρω ούτε τόσο δα και το ίδιο ελπίζω να νιώθεις για εμένα .
Για πάντα εδώ ότι και να χρειαστείς , Μαρία .
