η ζωη ξερει...

Μια παροιμια λεει "οταν οι ανθρωποι κανουμε ονειρα , ο θεος κατουραει" στην δικη μου περιπτωση δεν κατουρησε μονο .... εχεσε κιολας ...
Δυστυχως πλεον δεν μπορω να το εξιγησω αλλιως ...
Ενα χρονο πριν στον ιδιο χωρο εκανα ονειρα , για γλεντια, χαρες, παρεες ..
"Αννα, να το δεις , στο τελος μονες μας θα μεινουμε" και μειναμε.
Αιδειασα, απο την αχαριστια, απο το ψεμμα .
Ονερευομουν μια φοιτητικη ζωη για τουλαχιστον τεσσερα χρονια. Και τωρα μετρω βδομαδες μεχρι το επομενο μου ταξιδι .
Για το επομενο ταξιδι μου στην πολη των θαυματων , εκει που ανασανα για πρωτη φορα μακρυα απο το σκοταδι της μητρας της μανας μου.Εκει που εκλαψα για πρωτη φορα και εκει που κλαιω ακομα που ειμαι μακρυα της.
Στην τελικη κλαιω για τα χαμενα ονειρα μου και την επαρση των 17 χρονων μου,που με τοση σιγουρια ελεγα ναι , θα μεινω εδω .
Ζω με τον φοβο να μην βιωσω ο,τι βιωσα εκεινο τον χειμωνα
Γι'αυτο λοιπον βαρεθηκα τα ονειρα σας ,θετω στοχους που ελπιζω να πετυχω μηπως και γινει τιποτα καλο.
Η ζωη ... ξερει που σε παει ...
Ελπιζω να κανει το σωστο

dear friend(or something like it ..)

Και εγω εφυγα . Εκεινη την στιγμη σκφτομουν μονο πως , αν κλεισει η πορτα θα γελοιοποιηθω...
Την επομενη ακριβως το ειχα μετανιωσει αλλα ηταν αργα.

1 τηλεφωνο ενα κλεισιμο στη μουρη.Δευτερο τηλεφωνο "μην με ξαναπαρεις σημερα" -δεν υπηρχε περιπτωση να το κανω-

"Η ζωη σου δεν ειναι εδω" ενα λυπημενο βλεμα που περιμενει κατανοηση η οποια δεν ηρθε ποτε.
Και εγω εφυγα , και θα εφευγα ξανα αν γυρνουσα το χρονο πισω.
Δεν ημουν ο εαυτος μου, μονο το πληγωμενο μου "εγω", ο θυμος για την καταραμενη μου μοιρα που με απομακρινει ολο και περισσοτερο απο εκει που θα θελα να ειμαι
Δεν εχω να πω κατι αλλο παρα μονο πως ο,τι και να γινει ...
Θα το αντεξω