μανια καταδιωξης

Δεν ξερω γιατι αλλα ολο και περισσοτερο αυτο το καιρο αισθανομαι πως κατι θα σπασει ... Η ζωη εχει ωραια γευση αρκει ο φοβος να φευγει μακρια ... εμενα δυστυχως δεν μπορει να μ συμβει αυτο ... φοβαμαι ... φοβαμαι μηπως καποια στιγμη χτυπησει το τηλεφωνο για να μου πουν κατι τρεμω στην ιδεα της αναβιωσης γεγονοτων του παρελθοντος ... μα γιατι να μην μπορω να ζησω εστω και για λιγο μεσα σε μια ηρεμη ζωη ? χαμογελαω με φοβο ... δεν κοιμαμαι καλα , ολη την ωρα φοβαμαι αλλα δεν ξερω τι ... ζηταω βοηθεια αλλα ποιος μπορει να καταφερει να με ηρεμισει ? ελπιζω ομως σε καποιες καλυτερες μερες που σιγουρα θα ερθουν ... λιγοι μηνες εμειναν θα αντεξω αλλιως ... θα ειμαι εκει σχεδον νεκρη μεσα στη αιωνιοτητα της ανθρωπινης ψυχης ... αγαπησα πολυ ολους τους ανθρωπους αν και λιγοι μου φερθηκαν ενταξει ... ευτυχως ομως που υπηρχαν και αυτοι , τους εκτιμω για αυτο λοιπον οσο και αν μιλαει αυτη τη στιγμη ενα ειναι διαφορετικο απο το δικο μου θελω να πω κυριως ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολους οσοι σταθηκαν διπλα μου και φυσικα εξακολουθουν να στεκονται . Η μανια καταδιωξης πλεον ειναι το αλλο μου εγω συνηθησα να ζω με αυτο σαν να ειναι μια πληγη σαν και αυτη του προμηθεα ... βεβαια νιωθω την αναγκη να κατηγορησω κατι γι' αυτη τη κατασταση και αυτο ειναι η πορνη η κοινωνια και τα ηθη της που ειναι τοσο δηθεν που σπανε κοκαλα αυτα λοιπον ετσι νιωθω ...